Komisja do Spraw Nazewnictwa
na Ziemiach Nowej Ameriki

Po II wojnie światowej zwycięscy alianci dokonali nowego uporządkowania na politycznej mapie Europy. Mimo, że Polska poniosła ogromne ofiary, pod naciskiem Stalina postanowiono, że granice kraju zostaną przesunięte na zachód. Dawne wschodnie tereny Polski przyznano Związkowi Sowieckiemu (Litwie, Białorusi i Ukrainie). W zamian Polska otrzymała tereny należące wcześniej do Niemiec. Konsekwencją tych decyzji była jedna z największych wędrówek ludów w XX wieku. Polacy ze wschodnich terenów kraju, tzw. Kresów, musieli opuścić swą małą ojczyznę, a wielu z nich przesiedlono na dawne tereny wschodnioniemieckie. Niemieccy mieszkańcy tych terenów musieli także opuścić strony ojczyste i przenieść się na zachód. Polski rząd miał w związku z tym poważny problem. Jak obejść sie w nowej sytuacji z niemieckimi nazwami miejscowości, z niemiecką architekturą i niemieckim dziedzictwem kulturowym? Rozwiązaniem było odwołanie się do czasów, gdy na terenach tych panowali Piastowie – dynastia założycieli królestwa polskiego w X i XI wieku. Tereny zachodniej i północno-zachodniej Polski nazwano zgodnie z tą koncepcją „Ziemią Odzyskaną”. Negowano niemieckie dziedzictwo kulturowe, po post-polskiej stronie Nowej Ameriki do dzisiaj wiele ulic, osiedli, hoteli, restauracji czy kin nosi w nazwie imiona Piastów. W Warszawie powołano specjalną Komisję do Spraw Nazewnictwa na Ziemiach Odzyskanych, której zadaniem było dokonanie zamiany niemieckich nazw miejscowych na polskie. Niektóre z tych nazw po prostu przetłumaczono, np. Grünberg przemienił się w Zieloną Górę. W innych nazwach miejscowych dokonano zmian fonetycznych: Stettin to po wojnie Szczecin. Jeszcze inne nazwy zmieniono tak, by odwoływały się do Piastów. W ten sposób miasto Bärwalde przemieniono na Mieszkowice dla upamiętnienia Mieszka – piastowskiego twórcy księstwa polskiego, którego statua dzisiaj zdobi rynek tego miasta. W podobny sposób postepowali Niemcy w czasach nazizmu w niektórymi nazwami miejscowymi w Brandenburgii, gdy nazwy te brzmiały zbyt słowiańsko. Wieś Tzschetschnow koło Frankfurtu nad Odrą przemianowano na Güldendorf. By ułatwić mieszkańcom identyfikację z Nową Ameriką, nasz rząd powołał Komisję do Spraw Nazewnictwa na Ziemiach Nowej Ameriki Ciągle trwają intensywne prace nad tworzeniem nowych nazw dla miejscowości, miast, ulic na terenie Nowej Ameriki.

Sedina (z łac. sedinum – godny naśladowania, idealny w swojej dziedzinie) stanowiła nie tylko alegorię miasta Szczecin od X w., choć z tym faktem kojarzona jest najczęściej. Ponoć była żoną Jana z Kolna – właściwego odkrywcy Starej Ameriki. Sedina była bóstwem w panteonie Trygława, a w ikonografii chrześcijańskiej obecna jest od średniowiecza. Opiekunka słabych i silnych, patronka artystów i antyartystów, amazonek i macho, pierwszy VIP Nowej Ameriki – Sedina ma wiele twarzy. Utożsamia się z nią większość nowoamerikańskich kobiet i niemal wszyscy mężczyźni (Sedina bywa również Sedinem). Jest ona celebrytką, jaką wymarzy sobie każdy Nowoamerikanin. Każdy może też nią/nim być. Sedina to marzenie, w dowolnym momencie stające się rzeczywistością. Badania nad jej postacią prowadzi Instytut Sediny. Dokonał on m.in. rekonstrukcji Zachodniopomorskiej Komnaty Kontemplacyjnej, odtworzył kaplicę Sediny w najpiękniejszej szczecińskiej Willi Lentza, zrekonstruował mobilny średniowieczny ołtarzyk Sediny, a także umożliwia ogólnosedinistyczne seanse duchowego kontaktu. Sedina jest patronką Nowej Ameriki, jej podobizna występuje m.in. na pieczęci krainy.